Nowojorski dzień powszedni...

Na pozór wygląda jak wszędzie - śniadanie, dzieci, karmienie Kuby, karmienie Julki, usypianie Julki, zabawy z Kubą, robienie obiadu, wcześniej jakieś zakupy. A późnym popołudniem, bo chłodniej, idziemy z Beatką i dziećmi do parku. Kiedy patrzy się na mapę Nowego Jorku, zaskakuje spora ilość zieleni - łącznie z wielkim Central Park na Manhattanie, istnymi płucami tej wyspy. Oczywiście w tych parkach są place zabaw. Podobnie jest w okolicach Jamaiki. Niewielki spacerek i jesteśmy na miejscu. Na łące rozgrywa się mecz piłki, dalej porozkładane koce i mamy z dziećmi urządzają pikniki.

Plac zabaw jest ogrodzony, dodatkowo wewnątrz placu ogrodzone są miejsca z huśtawkami. Widoczną atrakcją jest kran z wodą, pitną, który jednocześnie służy do napełniania pistoletów oraz baloników.

W pewnym momencie dzieci biegną do wejścia - przyjeżdża... wózek z lodami. Poza taką sprzedażą obwoźną lodów (czy działa tu jakiś Sanepid?) ulicami jeżdżą samochody- lodówki. Łatwo rozpoznać, że taka lodziarnia się zbliża, ponieważ z głośników auta rozlega się specyficzna melodyjka. Lody jadą!

Kuba zajada zielono-żółte (ananasowe?) oraz białe, kokosowe.

Przy kranie ruch - Beatka napełnia Kubusiowi baloniki wodą, a inne dzieciaki chętnie biorą udział w tej zabawie. Takie baloniki się roztrzaskuje rzucając na ziemię.

Moją uwagę zwraca prześliczny chłopczyk z głową w lokach i uśmiechem od ucha do ucha. Mały Meksykanin, może Hiszpan? Trudno powiedzieć. Zresztą - na początku na tym placu zabaw pełnym rodziców i dzieci jesteśmy... jedynymi białymi. Cóż za dziwne uczucie! Meksykanie, Murzyni, Hinduski w pięknych sarki, Muzułmanki całe w zwojach, widać też Hiszpanów, pojawia się blond dziewuszka - mama mówi do niej po rosyjsku.

Kiedy widzi, że robię zdjęcia, śmieje się do mnie, podbiega, łapie za rękę i chce zobaczyć, jak wyszedł. Szkoda, że nie można go zapakować do walizki i zabrać do Polski. ;)

Potem bawimy się z Kubusiem w straż pożarną i gasimy setki pożarów oraz ratujemy tysiące ludzi.

Nic dziwnego, że po tak ciężkiej pracy zmęczonemu dziecku udaje się uprosić mamusię, żeby choć trochę wędrować "na barana". Ajm tajooord - z przepięknym amerykańskim akcentem tłumaczy Kubuś.

Na szczęście Julcia zasnęła snem sprawiedliwego i ma nas w nosie.

Wracamy - po drodze interesujące widoki. Figurki Matki Boskiej stoją tu pod domami czasami w doprawdy dziwnych miejscach.

Amerykanie w zwyczaju mają przyczepianie do maski różnych zabawek. Czasem efekt bywa groteskowy...

A tu specjalnie dla moich bratowych - koło naszego domu takie krzewy mają może 20-30 cm.

Hortensje zaś w tutejszych ogródkach bywają imponujące!

Domu już naprawdę blisko, jeszcze przejdziemy na drugą stronę ulicy i już będziemy na miejscu.

Kubuś tylko jeszcze zadzwoni do tatusia...