Manhattan po raz pierwszy

Ameryka, Ameryka - myślałam - byłam w różnych miastach na zachodzie Europy, to co mi tam Ameryka, co mi tam Nowy Jork. Jamaica, przy której mieszkają Beatka z Adamem to owszem owszem, ciekawa ulica, to metro na górze, domy, sklepy, reklamy, ludzie, kolory... Trochę mi momentami przypominało to wszystko Barcelonę, zresztą ponoć słusznie - na Jamaice mieszka mnóstwo Hiszpanów. No ale miasto jak miasto. Tak sobie myślałam, zanim nie zachciało się Adamowi zawieźć nas na Coney Island. Ponieważ padało wcześniej i zrobiło się chłodniej, to nie zostaliśmy tam długo, ruszyliśmy w drogę powrotną... nieco dookoła, żebym mogła wreszcie zobaczyć, przynajmniej z daleka, Manhattan i "prawdziwy Nowy Jork". Jak to prawdziwy? Jak to prawdziwy? A tam, gdzie mieszkamy to nieprawdziwy jest? Queens to nie jest prawdziwy Nowy Jork?

No ale - pojechaliśmy. Wjechaliśmy w samo centrum NY i wówczas zrozumiałam, o czym mówił Adam. To miasto przyprawia o zawrót głowy potęgą, wielkością. I nie chodzi o sam Manhattan, chociaż wielkość i ilość tych monumentalnych wieżowców robi wrażenie, o robi. Ulica w NY to nie jest dwupasmówka, to jest przynajmniej trzypasmówka - w jedną stronę. Trzy pasma lecą w stronę przeciwną. Samochody. Korki. Korki. Samochody. Samochody. Amerykańskie wielkie ciężarówy. Pomarańczowe szkolne autobusy, takie amerykańskie, że hoho. I budynki, budynki, budynki. Wielkie, robiące ogromne wrażenie Miasto.

Jedziemy, jedziemy, głowę mam na dookołaobrotowej szyi. W pewnym momencie Kubuś pyta: retka (tak sobie skrócił reteskę), co ty robisz? Kubusiu, ja paczę (zgodnie z zasadami paczaizmu). Retka, co ty paczysz?! Kubuś, paczę Nowy Jork!