Wiesiek

Dziś w Galerii Sleńdzińskich w Białymstoku spotkanie. Czytaliśmy wiersze Wieśka Szymańskiego, odszedł za wcześnie. Po trzech miesiącach choroby zmarł w nocy z 26 na 27 lutego. Tak trudno napisać, że tu już Go nie ma. Pozostaje wiara, że istnieje ten "drugi świat" i kiedy zapukam do niego, to wśród bliskich, przyjaciół i znajomych zamajaczy sylwetka Wieśka opartego ramieniem o framugę drzwi, z założonymi rękami, charakterystycznym uśmiechem. I znowu znajdą się okazje na rozmowy o poezji, o pisaniu, o świecie. Wieśka poznawałam niejako "dwufazowo". Najpierw istniał w mojej świadomości jako poeta i redaktor, daleki, podziwiany. Później, w 2009 roku, poznałam Go osobiście i odkryłam, że jest niezwykłym człowiekiem, pełnym wyjątkowej wrażliwości. Nie zdążyłam odpisać Mu na maila i mam takie poczucie, że powinnam, a nie mam aktualnego adresu. Świat dzieje się za szybko.

 

***

stepowieją nasze dłonie
w samotności

pustynnieją nasze wargi
bez czułości

wysychają rzeki ramion
opuszczone

umierają ptaki oczu
wygłodzone

zasypuje nam języki
piach uproszczeń

kamienieją nasze serca
bez miłości

                          Wiesław Szymański