Kołysz mnie, matko

W horyzont wbita ognista strzała zachodu – kołysz mnie, matko,

kołysz, w śnienie wprowadzaj, w prawie-umieranie, w przeszłość

biegnącą ku obcej przyszłości w nieustannym teraz. W atrament

słów toczących się od kiedyś, od powstawania, rodzenia się

i dojrzewania, od wszystkich matek, babek i prababek świata

po córki, wnuczki i prawnuczki jutra. Kołysz mnie, matko,

naucz kołysania, to nasze prawo – koić niespłakane,

niespłacone życiem, to nasze prawo – zszywać

rozdzierane. Naucz mnie, matko, naucz

tej drogi spokojnej, rozdawania siebie,

przesypywania zgodą dni coraz szybszych,

naucz słodyczy przychodzącej w coraz to mocniej

pogniecionej skórze, tęsknoty po tej, której nazwy

wymawiać nie trzeba, bo zbyt gorzko w ustach

rozpuszcza się łzami. Kołysz mnie, matko,

póki jeszcze jesteś, zanim słońce poranne

raną się rozleje.