Za chwilę

Rzecz wciąż niesamowita - w cudzym pisaniu odkrywam te same ścieżki, podobne patrzenie na świat.

Dzieci, Tomasz Ososiński

Buzie dzieci są jak baloniki, okrągłe i czerwone. Dlatego dorośli
muszą zawsze prowadzić je za rękę: by nie uniosły się ponad miasto i nie
zniknęły gdzieś w chmurach. By zostały jeszcze chociaż przez chwilkę.


z tomu Pięć bajek, Gniezno 2011

Za szybko, Teresa Radziewicz

Boże Ciało wietrzne jak nigdy dotąd. Przez chmury,

w zawody z podmuchami, przeciwko szarpaninie

i łopotaniu przedziera się słońce, prześwietla

wstążki chorągwi. Skupia oko na sukienkach dziewcząt,

które z wiatrem, w rytmie powtarzanego: święty, święty,

święty, rzucają kolory zbierane w świetle poranka:

oto księga domowych ogródków, procesja barw. Ściele się

na ulicach, wiruje w oddechach powietrza. Boże Ciało

wietrzne jak nigdy dotąd, matki mocno trzymają za ręce

dzieci. Podmuchy wypełniają sukienki, za chwilę stopy

oderwą się od ziemi, rączki wyślizgną z dorosłych dłoni,

a białe posążki pofruną – coraz wyżej i wyżej. Za chwilę

znikną z oczu.

z tomu Samosiejki, Olkusz 2011