Dzień Nauczyciela

Staroświeckie, powojenne

moim Nauczycielom

Po wielu latach emerytury wciąż budzą się

przerażone, że się spóźniły, że nie zdążyły,

że kontrola, że dyrektor, że dzieci,

później opowiadają o tym koleżankom

na spotkaniach z okazji Dnia Nauczyciela,

gdzie oczy im się rozpływają na widok

białych bluzeczek i dawnych uczennic

prowadzących wnuki. Co roku kilka miejsc

zostaje niezajętych, jak w Wigilię,

a we wspomnieniach muszą wracać

te, które z tamtej strony patrzą

na swoje święto. Staroświeckie,

powojenne, w ondulacjach, kokach,

sznurkach bursztynów, przed wyjściem

w zwolnionym tempie i dokładnie

opatulają się w nieco starodawne

płaszcze. Ich drżące dłonie, dobre

jak za czasów mojego dzieciństwa,

co roku pierwszego września

dyskretnie podtrzymują

firanki w oknach.