T. Różycki, Dwanaście stacji

Przeczytać całość zapragnęłam po poczytaniu fragmentów, a zwłaszcza tego:


Stacja dziesiąta: Pociąg (fragment)

Tymczasem zaraz za Pyskowicami wjechali w ową śląską
słynną plątaninę torów, która ciągnęła się aż do Jaworzna,
i która była straszliwą pułapką dla niedoświadczonych podróżnych,
ponieważ nikt prawie dotąd jej nie przebył szczęśliwie.
Tysiące szyn, torów, rozjazdów, ślepych stacyjek i fałszywych tropów,
okrutnych zwrotnic i błędnych nastawni, tworzyło jeden ogromny
labirynt, wciąż pochłaniając nowe składy osobowe,
towarowe i pośpieszne. Nieszczęsny maszynista już, już miał odnaleźć
drogę ucieczki, gdy po raz kolejny, zamiast Jaworzna,
trafiał na stację Ruda Chebdzie, by całą podróż rozpocząć od nowa.
Bywało, że pociąg, raz wjechawszy na śliskie rozjazdy,
błądził tam i latami, gubiąc po kolei podróżnych,
którzy zdążyli się dawno zestarzeć, wysiąść w rozpaczy
na którejś ze stacji lub umrzeć, nie doczekawszy wyjścia.
Odnajdywano w ten sposób czasami całe pociągi-widma
z oszalałym maszynistą i mundurami tylko konduktorów,
jeżdżące przez lata i sezony w kółko, bez ratunku.

Tomasz Różycki, Dwanaście stacji, wyd. Znak, Kraków 2004


Cudo, nieprawdaż? :)