Mandolina

Nie wiem, naprawdę, ale to naprawdę nie wiem, dlaczego Joannę bawi fakt, że jako wdzięczne dziewczę lat 10, uczyłam się grać na mandolinie... Siadałyśmy, bo było nas kilka, wyprostowane, z instrumentami na kolanach i wygrywałyśmy w równym rytmie, pod czujnym okiem Pana Gromana (eleganckiego, starszego muzyka - tak Go pamiętam), melodie. Najczęściej grałyśmy "Matko moja, ja wiem", "Królowej Anielskiej śpiewajmy", "Precz, precz, precz, precz smutek wszelki" oraz "Indonezję". Swoją drogą, niezła mieszanka. :)))

Później zamieniłam mandolinę na gitarę i tak mi już zostało, ale czasem, przy sprzątaniu, potrafię jeszcze zanucić piosenkę pana Janusza Gniatkowskiego: 

Ryżowe pola mokną w wodzie,
bawoły groblą ciągną wóz.
Zmierzch cichy zapadł, więc jak co dzień,
znów do mnie wyjdź, nie zwlekaj już.
Srebrzyście lśni piaszczysty plaży brzeg,
tam czeka cię tancerzy krąg,
śmiech dziewcząt jak szmer górskich rzek
i łańcuch młodych rąk.

Morze w bryzgach pian
pieści plaży brzeg
pocałunkiem fal
- Indonezja.
Przez zasłony z lian
połyskuje sierp
koralowych raf
- Indonezja.

W dalekiej wiosce bęben dudni,
po ziemi pełznie ognisk bury dym,
na niebie płonie Krzyż Południa
wskazując drogę blaskiem swym.
Łagodnie lśni piaszczysty plaży brzeg,
we włosach miłej biały kwiat,
promień księżyca na nim legł,
srebrzystą iskrą padł.

Morze w bryzgach pian
pieści plaży brzeg
pocałunkiem fal
- Indonezja.
Przez zasłony z lian
połyskuje sierp
koralowych raf
- Indonezja.


A nucę tak:

Janusz Gniatkowski - Indonezja