Tam

          tam powinienem był się zatrzymać, objąć cię w tych brzozach

          i wypić sok z naciętej rany twego wzruszenia

          L.Żuliński, Napisz mi, Droga

Tak się świat poprzewracał, tak się czas poprzemieniał,

w ludziach rodzą się znowu kamienie. Nieustannie

zdziwienia: żyć, żywić się, życzyć – nie znaczy wiele;

te kilka kroków – jeszcze mniej, a przecież nie da się

w ciągu roku, dwóch, trzech zejść z tej liny, wylinieć,

wylinkę zrzucić, zarzucać ciągle fałsz i zarzucać

prawdę. Zmieścić się między białe-czarne i znaczyć

więcej niż myślnik, myśleć ściślej, bliżej

podchodzić. Pozwolić się zatrzymać,

nawet jeżeli jesień, nawet jeżeli zima

chytrze się zbliża, podchodzi, podejdzie

nas niespodziewanie, zaskoczy

i wtedy wzruszyć się,

a jeszcze lepiej – wyruszyć, wrócić

na tę drogę, związać się, wygładzić

kamienie. Żeby się czas

tak poprzewracał, tak się świat

poprzemieniał.