rozprawy nad utratą

Ewie

to nie taka prosta sprawa – te rozmowy z nimi,

te sprzeczki, te kłótnie, to godzenie się wreszcie

z odejściami bez powrotów. trzeba znaleźć

dobry czas – świt albo zmierzch, tak pełne niepełności

i światło, przez które wysokie mury zdadzą się

zaledwie przezroczystą zasłoną. zasiąść nad rzeką

i w utracie zamoczyć stopy, zasłuchać się

w przebrzmiałą pracę bożych młynów.

opowiadać, odpowiadać, odczytywać

znaki na ziemi, na niebie, w wodzie,

w powietrzu, w liściach i w płomieniach

– to nie taka prosta sprawa. wyznać

tym, którzy odeszli, jak trudno im

przebaczyć.