wypominki

kiedy byliśmy dziećmi, pan Ś. także nie wyglądał

na wielkiego. poprzestawał na małym: myszy,

krety, wróble, czasami jaskółka – ot, drobnica,

w sam raz do uczenia się większych rzeczy.

ofiary grzebaliśmy przy wjeździe na podwórko

pod największą topolą. z okręconych trawą

dwóch patyków stawialiśmy znak. nie wiedzieliśmy

jeszcze wtedy, że wszystko płynie i że nie wchodzi się

dwa razy do tej samej wody. przeciwnie – pakowaliśmy się

odważnie i po wielokroć do tych samych kałuż,

rowów melioracyjnych i przeciwpożarowych stawów;

innych zbiorników w pobliżu nie było. na szczęście

mały pan Ś. uczył się dopiero. rósł powoli, aż wreszcie

spróbował sięgnąć po większą zdobycz. sąsiadka

opierała się dość długo, jednak przy gorliwym panu Ś.

nie miała szans. odśpiewaliśmy wszystko, co trzeba,

ale niedojrzały świat przygasł. rozochocony pan Ś.

rozpoczął regularną naukę oddawania. i oddajemy

w wypominkach kolejne imiona babci, dziadków,

wujków, cioci, ojców, matek, braci, sióstr,

przyjaciół; czasami dzieci. pan Ś. nie próżnuje,

świat dojrzał. oboje niecierpliwią się na nas