Jestem słońcem, jestem końcem

Więc nic nie jest święte, każdą rzecz można wykręcić,

strzepnąć i zużyć zamiast ścierki. Już nic nie mam, nic

nie potrafię, w głowie ostatnie dni moszczą legowisko,

puchną – brakuje miejsca na myśl, na jakąś nadzieję;

czasem nawet się śmieję, że droga w samych zakrętach.

Wchodzę na poręcze mostów, przyglądam się, patrzę,

patrzę. Gasnę. Wieże coraz wyżej i dalej, śpiewają

lecz nie dla mnie, śpiewają – kto usłyszy, kto wróci,

aby odpowiedzieć? Przez lipowe, ciemne gałęzie

skrzy się zachód, złoty pigment w plamach liści

gaśnie. Jestem tym słońcem, jestem końcem,

jeszcze jestem. Coraz mniej mnie w słowach,

w pamięci, coraz mniej w innych,

świat nieustannie dziwny obchodzi mnie

z daleka. Co z tego, że jeszcze się czeka

na wielką zmianę – cisza – wszystko już

przebrane, przepuszczone przez palce,

mosty płoną, słońce się chowa,

płonę, chowam się w głowie,

poza słowa.