nie z daleka, nie przez ścianę

za ścianą chłopcy oglądają mecz – słyszę jęki zawodu

na przemian z ekscytującym buczeniem. ściany nie są

za grube, więc gdybyś mieszkał po sąsiedzku, mogłabym

sobie wyobrazić zasypiając na łóżku przy ścianie,

że układasz się po drugiej stronie i jesteśmy tak blisko –

prawie przytuleni. niestety, żyjesz w innym świecie:

szerokie ulice wśród secesyjnych kamienic,

światło nad rzeką i zielone przerywniki miasta,

żadnych dziwnych snów i wątpliwości. nie rozumiesz,

że moja głowa inaczej reaguje na ciała w wodzie

niż na martwe ciała w morzu: śnię wojny, przemarsze,

ucieczki z karabinem, szukanie noclegu i ludzki lęk,

który odpuszcza na chwilę między przebudzeniem

a odzyskaniem świadomości. im bardziej inni atakują

wysławianiem własnego człowieczeństwa, tym mniej

w nie wierzę. ciekawe, czy bawiłoby cię

lepienie z innych kuleczek, obtaczanie w smole i pierzu

poza ich plecami? świat mi się psuje, poradź, co robić

– cichnąć? pogłośnić się? pierwszego nie chcę, drugiego

nie potrafię. rano sąsiad przeprosi za kolegów – wiadomo

– będzie się tłumaczył ostatnim meczem w sezonie.

kim jestem, żeby nie przebaczyć? powiedz mi,

sam mi to powiedz. nie z daleka, nie przez ścianę.

4.09.2015 r.